بهتان

یکی از رذایل اخلاقی قرار دادن فرد در موضع بهتان است. این رذیله از موانع برقراری ارتباط اثر بخش است و در متون دینی ما به شدت مذمت شده است. در گفتار رضوی نیز به نقل از پیامبر اکرم این حرکت زشت شمرده شده است.

مَنْ بَهَتَ مُؤْمِناً أَوْ مُؤْمِنَةً أَوْ قَالَ فِيهِ مَا لَيْسَ فِيهِ - أَقَامَهُ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ عَلَى تَلْ مِنْ نَارٍ - حَتَّى يَخْرُجَ مِمَّا قَالَ فِيهِ . (1) ۱. همان، ج ۲، ص ۳۳. )

کسی که به مؤمن بهتان بزند یا درباره او سخنان ناروایی بگوید پروردگار روز قیامت او را روی تلی از آتش قرار خواهد داد تا از تهمت و افترایی که به او زده است خارج شود.

در این حدیث شریف پیامبر به نوعی اثر واقعی عمل بهتان را به نمایش میگذارد در عالم ،واقع فردی که تهمت و افترا به طرف مقابل می بندد هم عملی غیر واقع و دروغ را به وی نسبت میدهد و طبیعتا بازدارنده هایی که برای دروغ گفته شد در اینجا نیز موجب اخلال در ارتباط های بعدی خواهد شد بلکه با شدت بیشتری موجب عداوت طرف مقابل نیز خواهد بود زیرا با ایراد بهتان موجب ظلم به شخص مورد

۱۵1

تهمت میشود و به لسان حدیث شریف تنها آتش است که موجب خروج تهمت زننده از افترا خواهد شد.