نبوت

از ابوالحسن الرضا روایت است که فرمود: پیامبران اولوالعزم در حقیقت بدین سبب اولوالعزم نامیده شده اند که دارای شریعت و آیین بودند. چون هر پیامبری بعد از نوحه بر شریعت و روش او و تابع کتاب وی بود، تا زمان ابراهیم خلیل و هر پیامبری در روزگار ابراهیم و پس از آن بر شریعت و راه ابراهیم و پیرو کتاب او بود تا زمان موسی و هر پیامبری در زمان موسی و بعد از آن بر شریعت و طریقه موسی و تابع کتاب او بود تا زمان عیسی و بعد از آن بر روش و شریعت عیسی و پیرو کتاب او بود تا زمان پیامبر، محمد. این پنج تن اولوالعزم هستند و آنان برترین پیامبران و رسولان می باشند. شریعت محمد تا روز رستخیز منسوخ نمیگردد و پس از او تا روز رستخیز پیامبری نخواهد بود. پس هر که پس از او ادعای نبوت کند یا پس از قرآن کتابی آورد خون او بر هر کس که این سخن را از او میشنود، مباح است.( ابن بابویه قمی معروف به شیخ صدوق ابو جعفر محمد بن على بن حسين، علل الشرايع .۲ ٫ ۱۲۲)

فلسفة نبوت

امام رضا درباره علت لزوم شناخت پیامبران و تصدیق آنها و اطاعت و پیروی از ایشان فرمود: چون مردم خود چنان طبیعت و توانی ندارند که مصالحشان را کاملاً درک کنند و از طرفی سازنده هستی نیز والاتر از آن است که دیده شود و ضعف و ناتوانی بندگان از ادراک او نیز کاملاً روشن است، پس ناچار باید میان خدا و مردم فرستاده ای معصوم باشد که اوامر و نواهی و آموزشهای او را به آنان برساند و به آنچه منافعشان را تأمین و زیانهایشان را دفع میکند آگاهشان سازد؛ چرا که در وجودشان وسیله ای که بتوانند با آن، آنچه را بدان نیاز دارند و سود و زیانشان را بشناسند، وجود ندارد.

 اگر شناخت پیامبر و اطاعت از او بر مردم واجب نبود، آمدن پیامبر برای آنان حاصلی نداشت و مشکلی را حل نمیکرد و فرستادن او کاری بیهوده و ناسودمند بود و این کار از موجود حکیمی که همه چیز را با حساب و کتاب و متقن آفریده، به دور است».(مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی، بحار الانوار، ۴۰٫۱۱ ٫ ۴۰)