سقوط نافله های روز برای مسافر
امام رضا علیه السلام فرمود:
اگر گوینده بگوید چرا مسافر نوافل روز را باید ترک کند ولی نوافل شب برقرار است؟ پاسخ آن است که هر نمازی که در سفر قصر نیست، نوافل آن هم بر جای خود باقی است و آن چنین است که نماز مغرب چون در سفر حضر باید تمام به جا آورده شود نافله های بعد از آن تمامی برجاست و باید اداء شود و همچنین نماز صبح چون تمام است نوافل ما قبل آن هم برجاست.»
امام علیه السلام سقوط نافله روز و عدم سقوط نافله شب را بیان کرده و علت سقوط نافله را تابع شکسته شدن نماز دانسته و نشکستن نماز مغرب و بعد از آن فرموده است:
اگر کسی بگوید چرا نماز عشاء که قصر باید خوانده شود نافله اش ساقط نیست؟ گفته میشود این دو رکعت از پنجاه رکعت فرایض و نوافل نیست بلکه بر پنجاه رکعت فریضه و نافله اضافه شده است تا در مقابل هر رکعت از فریضه دو رکعت نافله باشد.
امام رضا علیه السلام بیان داشته که نماز عشاء در سفر شکسته است ولی نافله اش که دو رکعت نماز شکسته است ساقط نمی شود. جواب امام علیه السلام این است که نافله عشاء نزد شارع معادل یک رکعت نماز ایستاده است و بدین سبب جهت تکمیل هر رکعتی از نماز واجب دو رکعت نافله را قرار دادند و به این علت نافله عشاء از مسافر ساقط نمیشود و نماز شب را در اول شب می خواند.
امام رضا علیه السلام فرمود:
اگر کسی بگوید چرا برای مسافر و مریض جایز است که نماز شب خود را در اول شب به جای آورد؟ گفته میشود برای اینکه مسافر مشغولیاتی دارد و بیمار هم ضعف و ناسلامتی دارد و در شب باید استراحت کند. لذا در اول شب برای آنان اداء نوافل جایز شده است تا مریض استراحت کند و مسافر هم به کار خود که تهیه اسباب و وسایل و پیمودن راه و طی طریق است برسد.»
اما نماز شب پس آن در قسمت اخیر از شب است و شارع آن را برای مسافر و مریض مباح کرده که در اول شب نماز شب را بخوانند و این از روی تفضل و منت بر آنهاست همان گونه که امام علیه السلام بیان فرمود.