خیر

چون در خیر و آسایش بودی مغرور مشو

شیخ صدوق آورده است که حاکم ابو علی حسین بن احمد نیشابوری ما را حدیث کرد که محمد بن يحيى صولی ما را حدیث کرد که این ذکوان گفت: ابراهيم بن عباس ما را حدیث کرد که امام رضا این شعر را بسیار می خواند:

اگر در خیر و آسایش بودی مغرور مشو.

بلکه بگو: «خداوندا تنم را سالم و نعمتت را بر من پایدار بدار(ابن بابویه قمی معروف به شیخ صدوق ابو جعفر محمد بن على بن حسين، عيون اخبار الرضا، ۱۷۶٫۲؛ مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی، بحار الانوار، ۴۶۷۱)

صص199

فخر

از بزنطی روایت است که امام رضا ا الاغ خویش را برای من فرستاد و من بر آن سوار شده نزد آن حضرت آمدم و تا پاسی از شب نزد او ماندم. پس چون خواست که برخیزد مرا فرمود: گمان نمیکنم که بتوانی به مدینه بازگردی».

عرض کردم: «آری، فدایت گردم!

فرمود: «پس امشب نزد ما بمان و صبح به برکت خدای عزوجل رهسپار شو».

عرض کردم فدایت شوم همین کار را میکنم

پس فرمود: ای کنیز بستر مرا برای او پهن کن و ملافه ای را که در آن می خوابم بر روی او انداز و بالشم را زیر سر او بگذار

من در دل گفتم آنچه امشب بهره من شد بهره چه کسی شده است؟

خداوند نزد او منزلتی به من داد و مرا افتخاری بخشید که به هیچ یک از هم کیشان ما نداده است؛ الاغش را برای من فرستاد و من سوار آن شدم و بستر خودش را برای من گسترد و در ملافه او خوابیدم و بالش او را زیر سر من نهادند، هیچ یک از هم کیشان ما چنین بهره ای نداشته است». 

امام با من نشسته بود و من در دل چنین میگفتم پس مرا فرمود: «ای احمد امیر المؤمنین نزد زید بن صوحان آمد تا او را در بیماری اش عیادت کند و زید به همین خاطر بر مردمان فخر می فروخت پس جانت به سوی فخر فروشی نرود و در برابر خدای عز و جل کرنش کن سپس بر دست خویش تکیه کرد و برخاست.( ابن بابویه قمی معروف به شیخ صدوق ابو جعفر محمد بن علی بن حسین، عيون اخبار الرضا ، ۲۱۲٫۲ ٫ ۱۹.)

صص336-337