امام رضا فرمود: پدرم مرا از پدرش حدیث کرد که روز غدیر در آسمان مشهورتر از زمین است. خدای را در بهشت برین قصری است که یک خشت آن از سیم است و خشت دیگر از زر و صد هزار گنبد از یاقوت سرخ و صد هزار خیمه از یاقوت سبز دارد و خاکش مشک و عنبر است چهار جوی دارد جویی از باده جویی از آب جویی از شیر و جویی از عسل پیرامونش را درختان تمامی میوه ها فرا گرفته که بر آنها پرندگانی است با پیکرهایی از مروارید و بالهایی از یاقوت که همه گونه آواز می خواند چون روز غدیر فرا می رسد، ساکنان آسمان بدان قصر در می آیند و خدای را تسبیح، تقدیس و تهلیل می کنند، پس آن پرندگان می پرند و درون آن آب می شوند و خویش را بر مشک و عنبر می کشند و هنگامی که فرشتگان گرد آمدند به پرواز در می آیند و مشک و عنبر بر آنها می فشانند و در آن روز فرشتگان سنبل و میخک بهشتی - که در عروسی فاطمه افشاندند به هم هدیه می دهند.
در پایان آن روز به آنان ندا داده می شود به جایگاههای خویش بازگردید که از بهر بزرگداشت محمد و علی اله تا چنین روزی در سال دیگر از خطا و لغزش در امان خواهید بود.
سپس فرمود: ای ابن ابی نصر روز غدیر هر کجا بودی نزد [مزار ] امیر مؤمنان حاضر شو، که خداوند در این روز گناهان شصت ساله هر مرد و زن با ایمان و مسلمان را می آمرزد و دو برابر کسانی که در ماه رمضان و شب قدر و شب عید فطر از آتش رهانیده، آزاد می سازد و انفاق یک در هم در آن به برادران هم کیش خویش برابر هزار درهم در روزهای دیگر است. پس در این روز به برادران احسان کن و هر مرد و زن با ایمان را در آن خوشحال ساز. سپس فرمود: ای کوفیان خیری فراوان به شما عطا شده و شما از کسانی هستید که خداوند دلهایشان را به ایمان آزموده است شما را خوار و مقهور می سازند و آزمایش می شوید و بلاها بر شما سرازیر می گردد. سپس باز کننده گره های بزرگ آن را می گشاید.
به خدا سوگند اگر مردم فضیلت حقیقی این روز را می دانستند، فرشتگان با آنها در هر روز ده بار مصافحه می کردند و اگر نبود که در ازگویی را ناخوش می دارم از فضیلتهای این روز و عطایای خداوند بر شناسندگان [قدر] این روز چندان ذکر می کردم که به شماره نیاید.
علی بن حسن بن فضال گوید محمد بن عبدالله مرا گفت به همراه پدرت و حسن بن جهم بیشتر از پنجاه بار نزد احمد بن محمد رفتیم و این حدیث را از او شنیدیم».(شیخ طوسی، ابو جعفر محمد بن حسن، تهذیب، ۹٫۲۴٫۶ )