غلو

از ابراهیم بن ابی محمود در حدیثی روایت شده است: «به امام رضا عرض کردم ای فرزند رسول خدا نزد ما از روایات مخالفان شما در فضایل امیر مؤمنان و شما خاندان روایاتی است که همانند آن را میان روایات شما نمی بینم آیا به آنها معتقد شویم؟ حضرت فرمود پدرم از پدرش و آن حضرت از جد خود برایم روایت کردند که رسول اکرم فرمود: هر کس به سخنگویی گوش فرا دهد؛ او را عبادت کرده است اگر آن سخنگو از جانب خدا سخن می گفت او خدای را عبادت کرده و اگر از جانب ابلیس سخن می گفت، ابلیس را عبادت کرده است. امام سپس فرمود: ای ابن ابی محمود مخالفان ما سه گونه خبر در فضایل ما جعل کرده اند

۱- غلو

2- کوتاهی در حق ما

3- تصریح به بدیهای دشمنان ما و دشنام به آنان. 

و وقتی مردم اخبار غلو آن دسته را میشنوند شیعیان ما را تکفیر می کنند و می گویند شیعه قائل به ربوبیت ائمه خود میباشند و وقتی کوتاهی در حق ما را می شنوند به آن معتقد میشوند و وقتی بدیهای دشمنان ما و دشنام به آنان را می شنوند ما را دشنام میدهند و حال آن که خداوند می فرماید: «و کسانی را که مشرکان به عنوان عبادت میخوانند دشنام مدهید چه آن که آنان نیز خدای را به ظلم و از روی نادانی دشنام خواهند داد».( انعام ۱۰۸)

ای ابن ابی محمود وقتی مردم به چپ و راست میروند تو ملازم طریقه ما باش زیرا هر کس با ما همراه شود ما با او همراه خواهیم بود و هر کس از ما جدا شد ما نیز از او جدا خواهیم شد.

کمترین چیزی که باعث میشود انسان از ایمان برون رود این است که در مورد سنگریزه بگوید این هسته است و سپس بدان معتقد شده، از مخالفان خود تبری جوید.

ای ابن ابی محمود آنچه را برایت گفتم حفظ کن و نگاه دار، زیرا خیر دنیا و آخرت را برایت در این گفتار گردآوری کرده ام».(ابن بابویه قمی معروف به شیخ صدوق ابو جعفر محمد بن علی بن حسین، عيون اخبار الرضاء ، ۳۰۴٫۱)

از ابوهاشم جعفری روایت است که از ابوالحسن الرضا درباره غاليان و مفوضه پرسیدم؟

فرمود: غالیان کافرند و مفوضه مشرک هر که با آنان همنشینی کند یا دمساز شود یا هم غذا و هم پیاله گردد یا با آنان پیوند گیرد یا به آنان زن دهد یا از آنان زن گیرد یا آنان را امان دهد یا بر امانتی امینشان شمرد یا گفتارشان را راست خواند یا بر نیم گفتاری یاریشان رساند از ولایت خدای عزوجل و ولایت ما اهل بیت بیرون رود .(همان، ۱۴٫۲ ٫ ۳۲)

پرهیز از غلو

امام رضا میفرماید: کسی که امیرالمؤمنین را از مرز عبودیت خدا فراتر برد از شمار کسانی است که مورد خشم خدایند و از گمراهان است.(مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی، بحار الانوار، ۲۷۴٫۲۵ ٫ ح ۲۰)