بخشش و کرم

از یسع بن حمزه روایت است در خدمت ابوالحسن الرضا بودم و با ایشان سخن میگفتم مردمان بسیاری پیرامون حضرت گرد آمده بودند و از او درباره حلال و حرام میپرسیدند ناگاه مردی بلند بالا و گندمگون درآمد و به حضرتش عرض کرد درود بر تو ای پسر رسول خدا مردی هستم از دوستداران تو و دوستداران پدران و نیاکانت از حج باز میگردم و هزینه راهم را گم کرده ام و با خود پولی ندارم که به منزلگاهی رسم اگر صلاح میدانی مرا به شهرم برسان از فضل خدا توانگر هستم و هرگاه به شهر خویش رسیدم، به همان مقدار که به من داده ای به جای تو صدقه میدهم چه به من صدقه تعلق نمی گیرد.

امام او را فرمود بنشین رحمت خدا بر تو باد سپس به مردمان روی کرد و با آنان سخن گفت تا همه رفتند و تنها آن مرد ماند و سلیمان جعفری و خثیمه و من امام فرمود: مرا رخصت میدهید تا به اندرونی شوم؟

 سلیمان عرض کرد خداوند خواست شما را مقدم داشته است.

امام  برخاست و درون اتاق شد و ساعتی بماند آنگاه بیرون آمد و در را بست و دستش را از بالای در بیرون آورد و فرمود آن خراسانی کجاست؟

عرض کرد: اینجا هستم.

 امام علیه السلام فرمود این دویست دینار را بگیر و در خرجی و هزینه خویش از آن یاری بستان و بدان تبرک بجوی و نیازی نیست از سوی من صدقه دهی و برو که نه من تو را ببینم نه تو مرا

سپس حضرت بیرون آمد سلیمان به او عرض کرد: قربانت گردم! بخشش فراوانی کردی و رحم آوردی پس چرا روی از او پوشیدی؟ 

فرمود از بیم آن که چون نیازش را برآوردم خواری خواهش را به رخسارش نبینم؛ آیا این سخن رسول خدا نشنیده ای که فرمود نیکویی کردن نهانی هم سنگ هفتاد حج است و آن که پرده از بدی بردارد بی یار وانهاده می شود و آن که بدی را بپوشاند خدا او را می آمرزد آیا این سخن پیشینیان را نشنیده ای هرگاه من برای طلب نیازی نزد او آیم به سوی خانواده ام باز می گردم در حالی که آبرویم باقی است.(کلینی رازی ابو جعفر ثقة الاسلام محمد بن يعقوب، الکافی، ۲۳٫۴ و ۲۴ ٫ ۳.)