حمید که خود را به آرزو رسیده دید آماده افتضاح آنحضرت گردید اظهار داشت مردم حکایات بسیاری از تو نقل میکنند و در توصیف تو قدم از حد خود فراتر میگذارند و حرفهایی میزنند که اگر آنها را بعرض رسانم براستی از سخنان آنان اظهار بیزاری خواهی کرد مثلا میگویند بدعای تو باران باریده با آنکه باران عمل بیسابقه نبوده که بدعاء تو مخصوصا نازل شده باشد بلکه همواره در موقع مقتضی باریده است و بالاخره آمدن باران را معجزه تو قلمداد کرده و نظیری برای تو نمیدانند با اینکه اگر مامون را بايك يك از افراد مردم برابر کنی کسی بپای او نمیرسد و این چنین شخص ترا به این مایه و پایه از عزت رسانیده مناسب بود عملی نکنی که بمقام مامون توهین وارد سازد حضرت رضا (ع) در پاسخ فرمود خدای متعال نعمتهای بی پایانی بمن داده که دیگران از آن محرومند و من نمیتوانم مردم را از سپاسگزاری از نعمتهای او باز بدارم و مسلما در اعمال خارق عاده ایکه انجام میدهم غرض و نظری ندارم و محض خود نمائی نیست و موقعیتی که از نظر تو مامون بمن داده بغیر از ماموریتی که عزیز مصر به یوسف داده بود نبوده و سرانجام آنها معلوم است که عاقبت عزیز جزء درباریان یوسف قرار گرفت.